Początkowo obowiązki duszpasterskie pełnili tu pastorzy z sąsiednich parafii protestanckich. W 1787 roku król pruski Fryderyk Wilhelm polecił wybudować dom modlitwy dla gminy protestanckiej. Pierwszym pastorem i jednocześnie nauczycielem dzieci ewangelickich został 28 listopada 1791 roku Dittrich Gottfried Niedt. 
Zły stan techniczny owego domu był przyczyną budowy kościoła.
W 1831 roku gminie chrześcijańskiej przekazano duży plac leżący pomiędzy dzisiejszymi ulicami Warszawską i Poznańską. Plac pod budowę kościoła zafundował kupiec Scherhans. Jako dobroczyńca po śmierci miał uroczysty pogrzeb.
15 stycznia 1842 roku podczas posiedzenia król Fryderyka Wilhelma IV zatwierdził sfinansowanie budowy kościoła i dzwonnicy. Jest to jeden z trzech kościołów ufundowanych przez niego , z czego tylko dwa zostały wybudowane w Prusach Wschodnich. Kościół zaprojektował zdolny architekt królewski Friedrich August Stuler. Był uczniem Karla Friedricha Schinka. Jednym z jego ważniejszych zleceń było zaprojektowanie Muzeum Narodowego w Sztokholmie dla Króla Szwecji Oskara I. Jako autor kilkudziesięciu kościołów i rezydencji oraz dużej ilości budynków użyteczności publicznej, a także z racji pełnionych funkcji w zarządzie budownictwa miał znaczny wpływ na kształtowanie się ówczesnego stylu architektonicznego w Niemczech.
Kamień węgielny pod świątynię tego wybitnego architekta położony został 15 sierpnia 1842 roku, inauguracji dokonano zaś 24 czerwca 1846 roku. Kościół ostatecznie ukończono w 1848 roku. W czerwcu 1854 roku podczas podróży król Fryderyk Wilhelm IV odwiedził kościół, który został zbudowany dzięki jego zaangażowaniu.
W 1868 roku rozpoczęto budowę wieży, którą ukończono w 1872 roku. Sfinansowano budowę częściowo z kasy skarbu państwa a częściowo z ofiary wiernych.
W 1877 roku zakupiony został zegar umieszczony w owej wieży. W 1892 roku w 100 rocznicę budowy świątynia została wnętrze zostało odnowione nabyto nową chrzcielnice, ołtarz i żyrandole .W 1894 zostały zakupione organy za 4355 marek . 
W czasie wielkiej wojny w latach 1914 – 1918 z wieży zdjęto dzwon i przetopiono. Nowe dwa dzwony zamontowano dopiero w 1924 roku. W 1927 roku zainstalowano w kościele nowe ogrzewanie. 
Kościół jest budowlą pseudoromańską, murowaną z czerwonej cegły wzniesioną na bazie prostokąta. Budowany na wzór kościoła Fredenskirche w Poczdamie. Jest to kościół bazylikowy tzn. nawa główna jest wyższa od bocznych. Nawa główna zakończona jest półkolistą apsydą i przykryta jest dachem zdobią fryzy z cegły glazurowanej.
Od strony frontowej z prawej strony widoczny jest kamień węgielny z datą 1842 (data rozpoczęcia budowy). Zachował się również kamień węgielny z datą rozpoczęcia budowy wieży 1862 roku. Oba kamienie częściowo zakrywają schody. Na terenie leżącym przy kościele, w 1842 roku w nowym budynku umieszczono szkołę ewangelicką, która funkcjonowała do 1912 roku. W 1860 roku zbudowano pastorówkę, do której przylega wybudowana w 1907 roku plebania. Zespół budynków należących niegdyś do gminy ewangelickiej zachował się do dnia dzisiejszego. Przy kościele funkcjonował cmentarz. W 1792 roku król przyznał środki na utworzenie miejsca pochówku. Ze względu na to, że trzeba było przygotować teren pod cmentarz pochówki zmarłych ewangelików odbywały się na pobliskich cmentarzach. Do 1803 roku chowano na cmentarzu w Labuszewie. 
Kościół został wpisany do rejestru zabytków decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 13 sierpnia nr A – 122.